بیشترین دروغی که در این دنیا گفته ام…

سهراب گفتی: چشمها را باید شست…

حرفی نیست اما می نویسم

سلام روزگار... چه میکنی با نامردی مردمان..

صُـحبتم با توست رقیب من :

عادت میکنم به داشتن چیزی

 پــوســتــ کــُــلــُــفــتــی ربــطـے بـــﮧ آدمــ بــودטּ نــدآره

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟

چرا می گویند… ها… علامت جمع است،
در حالی که… تن را… با… ها جمع میکنی …
خودت می مانی و خودت…

نامم را
بر درخت پیر می‌کنم
شاید مدادی شود
برای نوشتن نام تو.

اصلا به روی خودم هم نمی آورم
که نیستی
هر روز صبح
شماره ات را می‌ گیرم
…..

من که میدانم..
به کودکی هم اگر بر گردم..
تو همان
شیشه ی شیر گمشده ام میشوی

نه کسی منتظر است …
نه کسی چشم به راه …
نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه …
بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست ؟
وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه …

دیگر از این شهر
میخواهم سفر کنم
چمدانم را بسته ام
اگر خدا بخواهد امروز میروم
نشسته ام منتظر قطار
اما نه در ایستگاه
روی ریل قطار…

نفسم دستم دستتو میخواد

اینطور نمیشود
باید یک غریق نجات همیشه همراهم باشد
غــرق در فـکرت شدن
اصلا دست خودمــ نیست…..

من که از اینجا
نمی روم . . .
تو هم که هیچوقت نمی آیی !
میخواهم بدهم درهای بی دستگیره بسازند
برای این خانه .

شانه ات کو؟
دنیایم باز به هم ریخته

گریه ی آخر شب هایم …
انگار کافی نبوده …
این روز ها …
اول صبح ها هم …
گریه می کنم …

هیس…
حواس تنهایی ام را
با خاطرات
باتو بودن
پرت کرده ام…بگو کسی حرفی نزند…
بگذار
لحظه ای آرام بگیرم…

امشب بازهم پستچی پیر محله ی ما نیومد..
یا باید خانه مان را عوض کنم..
یا پستچی را …
تو که هر روز برایم نامه می نویسی ، مگه نه . . . ؟

کار سختی پیش رو دارم :
بعد از رفتنت باید زنده بمانم !

کاش نامت را
با خط بریل می نوشتند
صدا کردنت کافی نیست
شکوه تو و نامت را
باید لمس کرد

قطاری سمت خدا میرفت ، همه مردم سوار شدند ،
وقتی به بهشت رسید همه پیاده شدند یادشان رفت مقصد خدا بود نه بهشت

ایــن کــه در آن ، جـــا خــوش کـــرده ای ،
دل اســت ..
نــه شـــهـر ِ بـــــازی !
تـــــاب ِ بـــــازی نـــــدارد !

باز هـــــم خیال تو
مـــــــــرا
“برداشـــــت”
کجا می‌‌برد نمیدانــــــــــــــــــــــــــم!

چه انرژی عظیمی می خواهد کنترل اولین قطره اشک برای نچکیدن !!!

عشق یعنی طوری نگاهت میکنم که انگار تنها آدم دنیایی …

زمانی بود که گمان می کردم که به نهایت درد رسیده ام
اما نه! از آن دورتر هم می شود رفت.

لبخند که میزنی …
پر میشوم از بهانه های خواستنت
پر میشوم از طنین خوش صدای نفسهایت
و زمزمه های در گوشی